Vorm: In 1920 verhuisde Miro naar Parijs, hij sloot er vriendschappen met Picasso, Magritte en Max Ernst. Hierdoor zien we kubistische invloeden in zijn werk., maar Miro heeft dit nooit helemaal doorgezet tot uiterste abstractie. Zijn vormen, hoe absurd ook, refereren altijd ergens naar, naar de echte realiteit of naar de bestaande fantasiewereld in Miro zijn gedachten. Uiteindelijk ontwikkelde Miro zijn eigen stijl: Biomorfische schilderkunst: een stijl van schilderen gebaseerd op levende organische vormen uit de natuur. In een spontaan poëtische droomwereld koppelde hij technische objecten los van hun oorspronkelijke functie om ze in zijn organische figurenwereld te integreren. Miro zijn werken staan bekend om de steeds terugkerende elementen. Zo maakt hij vaak gebruik van symbolen zoals een ster, een oog, een ladder, enz.. Basiskleuren primeren in zijn werken. Vooral grote rode, zwarte of blauwe vlakken komen steeds terug. Hij gebruikt golvende, elastische lijnen, soms dikke penseelstreken dan weer net heel fijne lijnen.
Betekenis: Miro zijn schilderijen zijn vooral een vlucht naar de verbeelding. Tijdens de gruwelen van de oorlog in Spanje, geeft Miro zijn innerlijke gevoelens weer op doek. We zien rode en zwarte kleuren steeds terugkeren als uiting van pijn en geweld. De ladders in zijn werken zijn ladders om te kunnen ontsnappen uit de gruwelijke realiteit, naar een zelf gecreëerde wereld. Miro was opzoek naar rust en vrolijkheid. In 1959 zei Miro in een interview: "Als er onopzettelijk iets grappigs in mijn werk is, dan komt dat waarschijnlijk voort uit de behoefte te ontsnappen aan de tragische kant van mijn temperament. Het leven komt me absurd voor."
De boerderij: Dit schilderij is een inventaris van de boerderij waar Miro opgroeide. Miro geeft het voor hem ideale leven weer. Het hele schilderij krioelt van details. De hagedis, slak, bok, hond, paard konijn en duif zullen in zijn later werk weer opduiken.
De geploegde aarde: In dit schilderij wordt hetzelfde onderwerp behandeld als in de boerderij, maar de metamorfoses zijn reeds in volle gang. Zo krijgt de boom op het erf een oor en oog toegemeten en de kip lijkt geplukt. Alles in het landschap heeft het vermogen om in iets anders te veranderen. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hond blaft tegen de maan- Joan Miro (1926)
Hond blaft tegen de maan: De lege ruimte die geen angstaanjagende ruimte is zoals het in realiteit op aarde kan zijn maar een ruimte rijk aan mogelijkheden. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
uit de reeks Constelaties- Joan Miro (WO II)
Reeks Constellaties: Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog verblijft Miro in het Franse Varengeville-sur-Mer, waar hij begint aan zijn doekenreeks ‘Constellaties’. Enkele jaren later stelt hij ze aan het grote publiek voor, samen met begeleidende teksten van André Breton (1896-1966), een Frans dichter en essayist die algemeen gezien wordt als de grondlegger van het surrealisme. Miro liet zich voor deze reeks inspireren door de muziek en de natuur. De werken illustreren op meesterlijke wijze de parallelle zoektocht tussen de weergave van de realiteit en het streven naar een innerlijke rust. De repetitieve weergave van motieven zoals onder andere spiralen, sterren en zonnen, die als het ware uitgroeien tot echte symbolen, verwoorden Miro’s diep verlangen naar ontsnapping uit de hem omringende wereld naar een grenzeloze ruimte van de geest, waar plaats is voor hoop.